Zespół Talk Talk, źródło: BBC
Historia post-rocka sięga późnych lat 70-tych, kiedy to brytyjski zespół Public Image LTD wydaje płytę pt. „Metal Box”. Pomimo, że termin post rock w tym czasie nie istniał, tak konstrukcja i estetyka utworów spełnia wymagania gatunku.
Poraz pierwszy terminu post-rock użył Simon Reynolds na łamach magazynu Mojo w marcu 1994 roku. Recenzent użył tego terminu w celu opisania albumu Hex grupy Bark Psichosis. Jak pisał Reynolds, terminu użył do opisania muzyki w której typowa instrumentacja rockowa zostaje użyta z zamiarami stworzenia nie-rocka.
Na lata 90 przypada rozkwit gatunku. Wydane zostają dwa ważne albumy: Pierwszy z nich to Laughing
Zespół Tides From Nebula, Źródło: Interia Muzyka
Stock zespołu Talk Talk pełen długich jazzowych improwizacji, z artrockową instrumentacją (np. użycie aż siedmiorga skrzypiec). Płyta doczekała się pozytywnych recenzji od krytyków (5 gwiazdek od Allmusic) oraz została sklasyfikowana na 11. miejscu wśród najlepszych płyt lat dziewięćdziesiątych według serwisu poświęconego muzyce niezależnej Pitchfork Media. Talk Talk – New Grass. Drugi album to Spiderland zespołu Slint, który charakteryzował się narracyjnym wokalem Briana McMahana i instrumentalnymi kompozycjami ambientowymi. Slint – Breadcrumb Trail.
Aktywnie koncertujące zespoły należące do nurtu to między innymi: Mogwai, Explosions in The Sky, God Is an Astronaut, szwedzka grupa Ef, If These Trees Could Talk, oraz polskie Tides From Nebula i Besides.
Charakterystyka post-rocka zawiera się w stosowaniu w utworach metrum nieregularnego lub zmiennego. Utwory często są długie i trwają zazwyczaj od 5 do nawet kilkunastu minut. Gatunek cechuje się odejściem od linearnej budowy melodii, na rzecz luźnych, ambientowych kompozycji, przez co bardziej istotna od linii melodycznej staje się barwa dźwięku. W utworach często wykorzystywana jest improwizacja.